Bliżej ludzi czy bliżej władzy?

Ostatnie dni nie przyniosły żadnych wiadomości na temat reakcji polskich władz i polskiego Parlamentu na aferę pani Reding. Przedstawiłem w sieci przygotowany (i przekazany wcześniej ugrupowaniom parlamentarnym) projekt Uchwały nie po to, by konstatować, że nic nie zrobiono (nie po to przygotowaliśmy i dużo wcześniej wysłaliśmy Uchwałę) – ale by dowiedzieć, się co zrobiły. Czy w Parlamencie podjęto jakieś działania, by stanowisko wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej utrwaliło się jako doktryna UE – czy nie? Czy europejski dryf rządu Tuska napotyka na jakąś realną, więc domagającą się działań – opozycję? Po to przecież istnieje narodowe e-Forum, by ugrupowania polityczne mogły poinformować opinię publiczną, co robią. Albo – dlaczego czegoś nie robią. Oczywiście – nikt nie ma obowiązku odpowiadać na publiczne pytania, chociaż odzywka „nie muszę się tłumaczyć” pasuje bardziej do chuligaństwa niż do ustroju parlamentarnego. Dominujące dziś partie lubią akcje w rodzaju „PiS bliżej ludzi”. Ale tak naprawdę – bliżej ludzi czy bliżej władzy? Bliżej ludzkich sumień czy bliżej masowych emocji i wyborców, którzy mogą dać głosy – czyli po prostu władzę? Pamiętam, jak w czasie francuskiej kampanii prezydenckiej’88 stowarzyszenia opieki nad niepełnosprawnymi wywiesiły billboardy „Prezydencie Mitterrand, premierze Chirac – co zrobicie dla ludzi, którzy nigdy nie będą mogli na Was głosować?” Dla ludzi – nie dla władzy. W wypadku PiS-owskiej opozycji był dodatkowy motyw, by na aferę Reding zareagować natychmiast, stanowczo i wyraźnie. Motyw podstawowy: walka z Układem. Z Układem, którego nie trzeba szukać – bo ujawnił go bł. Jan Paweł II w art.art. 12 i 17 Evangelium Vitae.